گوشواره های گیلاس

گوشواره های گیلاس

پدر و مادرم نطفه ام را در بامداد یک روز پاییزی،زیر درخت گیلاس نوپایی بستند و نه ماه بعد،از آن نطفه دختری زاده شد با چشم هایی به طعم گیلاس،به رنگ تابستان و به عطر آفتاب.
رهگذر عزیز?بپا میان هیاهو و آشفتگی های ذهن تبدارم،قهوه ات سرد نشود!

................................
آدرس کوتاه شده برای بلاگفایی ها:
http://goo.gl/vFR4ly
................................
در اینستاگرام پیجی به این اسم و آدرس ندارم.

امروز ششمین روز پیاپی بود که کشیکم و تقریبا هر روز حداقل یک عمل جراحی رو داشتم...امروز آخرین کشیک رزیدنتیم مصادف شد با آخرین روز سال هزار و چهارصد و دو...صبح که میرفتم بیمارستان بارون نرم و ملایمی میبارید...بجای شامِ خداحافظی،سال پایینای کشیک رو صبحونه مهمون کردم،آخرین عمل رو انجام دادم،به دونه دونه بخشهای بیمارستان که سال یکی بارها برای انجام مشاوره ارتوپدی رفته بودم برای بار آخر سر زدم و از سفره های هفت سین هرکدوم عکسی به یادگار گرفتم...با کسانی که چهارسال از عمرم رو در معاشرت شون گذروندم در حد توانم خداحافظی کردم،کمد پاویونم رو تحویل دادم،روپوش و اسکرابها و کراکس های اتاق عمل و پتوی مسافرتی که چهارسال روی همون تخت مشخص پاویون بود رو زدم زیر بغل و توی دلم گفتم خداحافظ...

و زیر بارونی که همچنان میبارید تا خونه قدم زدم...

هنوز بیمارستان بودم که دلم هوس سفره هفت سین چیدن کرد و بعد برگشتنم یک سفره ی کوچک و جمع و جور چیدم که دوستش دارم...خونه رو سر و سامون دادم و نشستم به گوش کردن موزیک های شاد دهه شصت و هفتاد...

 

سال خوبی رو برای همه آرزو میکنم...سالی که توش دلهامون آروم باشه...دلهای همه مون...

من سال سرنوشت سازی در پیش دارم...برای منم دعا کنید🌱

۲۹ اسفند ۰۲ ، ۱۷:۵۹
life around me

We become what we think about

من نمیگم آدم موفقی ام،که اگر بودم الان زندگیم استیبل تر میبود،لنگ یک قرون دو هزار حقوق ناچیز رزیدنتی نبودم،چهارتا کشور رو دیده بودم،کلی تجربه های بیشتر داشتم... اما حداقل خوب یا بد چیزی شدم که دلم میخواسته همیشه...

از هر زمان که توی زندگیم یادم میاد شبا قبل خواب خودمو تو موقعیت دلخواه چند سال بعد تصور میکردم و دروغ نیست که به همه ی اون موقعیت ها رسیدم...من لحظه خبر قبولی پزشکی و قبولی رزیدنتی و ری اکشنمو قبلا تصور کرده بودم،رتبه شدنم توی پره انترنی...من از چند سال قبل تصور کرده بودم این دانشگاه ارتوپدی میخونم و خودمو توی قاب عکسی که فلان استاد حضور داره و منم یه تیکه ی اون قاب هستم دیده بودم...من چندین سال قبل تصور کرده بودم تنها رزیدنت دختر دانشگاهم و توی یه جشنی صدام میکنن بالا و بهم جایزه میدن درحالی که پسرا برام دست میزنن...و وقتی فکر میکنم فردا تو جشن تجلیل از رزیدنتهای برتر بیمارستان این رویاپردازی چند سال قبلم عملی میشه بغضم میگیره...

خودتون رو تو جایی که میخواید تصور کنید و براش تلاش کنید...زندگی خیلی ارزشمنده بچه ها،اینو استادم حین عمل و در واکنش به حرف یکی از پرسنل که گفته بود«والا مگه این زندگی چه ارزشی داره که...»گفته بود...گفته بود این حرف رو نزن،ما چه چیزی باارزش تر از زندگی داریم؟

 

پ.ن:فردا پایان نامه تخصصم رو دفاع میکنم...احساساتم ترکیبی از اضطراب،شادی و هیجانه...انگار همین دیروز بود که اینجا از آرزوی ارتوپد شدن مینوشتم...به این آرزوم رسیدم و برام ارزشمنده.به بهشت برین و شادی و راحتی نرسیدم...با دید صحیح وارد این راه شدم و منتظر راحتی و رفاه نبودم...هدفم از پزشک شدن این نبود که اگر میبود این راه اشتباهه.

 

پ.ن۲:برای مرحله بعد زندگیم هیچ برنامه ای ندارم...برنامه فعلا درس خوندن برای آزمون بورد هست و خب یک موضوع برای رویاپردازی های قبل از خواب دست و پا کردم.

 

پ.ن۳:باید بمونیم یا بریم؟آیا پزشکی قبول شدن الان کار درستیه؟آیا الان باید برای مهاجرت اقدام کنیم؟...هرکاری که خودتون دلتون میخواد و مناسب شخص شماست انجام بدید...اینکه همه میخوان برن یا بمونن دلیل نمیشه شما هم دنبال شون راه بیفتید.

 

پ.ن۴:پسر واقعا رزیدنتی تموم شد؟!

۱۵ اسفند ۰۲ ، ۱۹:۱۵
life around me

استادم دوست داره من رتبه برتر بورد بشم که بتونن برای هیات علمی جذبم کنن و من به باد مسخره میگیرم حرفاش رو...میگم دلم از این به بعد فقط خوابیدن تو خونه ی پدری و مفت خوردن میخواد ...سر تکون میده و میگه آره جون خودت،اونم تو!

مدتیه ازم میخواد برم بیمارستان خصوصی کمکش و در ازاش دستمزدم رو میده...میرم نه چون باهاش رودربایستی دارم،که ندارم،که پر رو تر از این حرفهام و بعد چهارسال دیگه میشناسنم...میرم چون به پولش هرچقدر اندک باشه نیاز دارم...

منتظر ماشین نشستم که برم بیمارستان برای عمل دیروقت و تو فکر مورنینگ صبح هستم که گرافی های مریضایی که آخرهفته عمل کرده بودم رو اساتید تحسین کردن...دو سه روزم رو ساختن..،تا انشالله مورنینگ بعدی از روم عبور کنن!

۱۶ دی ۰۲ ، ۲۰:۱۷
life around me

از آخرین باری که اینجا چیزی نوشتم بیش از یک سال گذشته...بی انصافیه حالا که حال روحیم خرابه،دنیا به سینه ام فشار میاره و احساس تنهایی میکنم یاد اینجا افتادم...ستاره های روشن را که دیدم تعجب کردم...نمیدونم چرا فکر کردم وقتی کرکره ی وبلاگ من پایین باشه همه میرن؟

عجیبه...با مرگ مون هم دنیا از حرکت نمی ایسته...حتی عزیزترین هامون هر صبح از خواب بیدار میشن،سر کار میرن،میخندن،گریه میکنن،عاشق میشن...جهان راه خودش رو میره...چه ما باشیم و چه نباشیم...

رزیدنتی افتاده توی سرازیری سال آخر و در عین حال سربالایی امتحان بورد کمرم رو شکسته...پسر من داره ۳۰سالم میشه(!)و همچنان امتحان میدم،کتاب تست میخرم،خلاصه نویسی میکنم،خودکار و ماژیک های رنگی را با وسواس انتخاب میکنم،کرنومتر میزنم!...کرنومتری که چهارسال قبل برای امتحان دستیاری بیست هزارتومان خریده بودم شده چهارصد هزار تومان...توی مغازه زده بودم زیر خنده و گفته بودم نخواستم،گوشیم کرنومتر داره...گوشیم؟بیش از یک ماهه که ال سی دیش نیم سوز شده و دارم باهاش میسازم...میسازم چون خرید گوشی جدید در توانم نیست...چون کلی کتاب تست برای بورد باید بخرم...چون حقوق کمی میگیرم...ولی کار زیاد میکنم...اتاق عمل و درمانگاه و بیمارستان و مریض و درگیری و استرس...ولی خب تا سی سالگی که حاصلی نداشته...بعدش هم خدا بزرگه به هرحال...

با فکر کردن به زندگی بعد از رزیدنتی اضطراب خفه ام میکنه...چه غلطی میخوام بکنم وسط تنهایی طرح؟دوباره از صفر شروع کردن؟...به خدا من رمقش رو ندارم...رزیدنتی ای که یک زمانی از شروعش وحشت داشتم حالا از تمام شدنش میترسم...دلم در زندگی نقطه ی ثبات میخواد...آرامش...کار کمتر...امنیت مالی...خانواده...معاشرت...دل خوش...

 

۲۴ آذر ۰۲ ، ۲۰:۵۰
life around me

به نام خدای رنگین کمان:

نای نوشتن نیست

زانوی تحمل شکسته

چشم ها از غم کور

 و لب ها از خون تلخ

 

فقط خواستم آرشیو این وبلاگ بی ثبت تاریخی از 《آبان ۱۴۰۱》ورق نخورد...

۲۶ آبان ۰۱ ، ۲۳:۱۶
life around me

آمده ام مرخصی تابستانی بعد از ارتقای دو به سه...از بد روزگار در دوره افسردگی مربوط به PMS هستم و حال ندار...چپیده ام توی تخت و جز فیلم دیدن و کتاب خواندن کار دیگری انجام نمیدهم...

روز اول شروع تعطیلات داشتم surgical approach یک جراحی را توی word تایپ میکردم که استادم گفته بود اگر تمام استپ ها را بنویسی و بلد باشی بعد از برگشتنت از تعطیلات اجازه داری عمل کنی و انجام این عمل در LEVEL ما بی سابقه است...هیجان داشتم و تا نمینوشتمش دستم به شروع تعطیلات نمیرفت...اتند سینیور این سرویس پیام داد بالاخره تعطیلات را شروع کردی؟خندیدم و گفتم دارم سرجیکال اپروچ مینویسم...عصبانی شد و گفت چیزی به اسم ریکاوری تایم در زندگی به گوش شما خورده؟گفت تو یکی از بااستعدادترین رزیدنت هایی هستی که دیدم و جواب هایی که به سوالات من میدهی را بعضا موقع فارغ التحصیلی هم بلد نبودم اما تفریح چی!؟

گفت تو با این حجم کار و استرسی که داری باید یک hobby در زندگی داشته باشی وگرنه به ۴۰سالگی که برسی خالی میکنی...من؟نقاشی دوست دارم و شنا و دو...وقت اما ندارم...

یک کلاس طراحی خوب آنلاین پیدا کرده ام که درحال بالا و پایین کردن جیب و زمانم هستم که ببینم ثبت نام کنم یا نه...اینکه وقت شرکت در کلاس را پیدا کنم بنظرم بعید می‌رسد...

مرداد و شهریور دوران خیلی سختی را سپری میکنیم...دوران مرخصی بچه ها و کم شدن تعدادمان و چندبرابر شدن فشار کاری...من واقعا امیدوارم از اول مهر شرایط قابل تحمل تر شود...درحال حاضر از من تن بی رمقی مانده و اعصاب پرتنشی ...

۰۷ شهریور ۰۱ ، ۱۰:۳۳
life around me

سر سفره هفت سین دو سال قبل،وسط بحبوحه اولیه کرونا و لغو امتحان دستیاری و اضطراب شدیدی که از این بیماری ناشناخته داشتیم ،سال بی کرونایی را آرزو کردم...عجیبه که بعضی آرزوهامون وقتی برآورده میشن که دیگه برامون اون حس خوشبختی که انتظارش رو داریم نمیارن...کرونا وقتی رفت که به ایستادن وسط تلّ جنازه های آدم ها عادت کرده بودیم ...اما یادمون نره چی بهمون گذشت این دو سال...گرچه درنهایت مزد کادر درمان را خیلی خوب دادن(!) ولی حواسشون نبود ماها هیچوقت مزد چیزی رو از اونها نخواستیم!

بگذریم...اخیرا کتاب جدید استیو تولتز به اسم "هرچه باداباد" رو خوندم که در مورد شرایطی شبیه کرونا و شیوع یک بیماری شدیدا واگیر از طریق نیش پشه ها صحبت کرده بود...از تخلیه شهرها،از اینکه میبینی عزیزت جلوی چشمت میمیره ولی حتی حق نداری در آغوشش بگیری...با خوندن هر خطش انگار وزنه هزار کیلویی روی سینه ام میذاشتن و با خودم میگفتم خیلی انتزاعیه،مگه میشه؟...پسر ما دو سه سال تو همچین شرایطی حتی چندبرابر بدتر زندگی کردیم...عجب پوست کلفتی داره این آدمیزاد!

۰۵ تیر ۰۱ ، ۰۸:۰۴
life around me

اگر من بگم پایان این ماه امتحان ارتقای سال دو به سه دارم تعجب نمیکنید؟

شما با من هم عقیده نیستید که انگار همین دیروز بود که استاجر بودم؟اینترن چی؟دوران خوندن برای دستیاری چی؟طرح چی؟سال یک چی؟

پروردگارا زمان چه بی رحمانه میگذره!

۰۴ تیر ۰۱ ، ۱۳:۱۷
life around me

بعد از یک سال مجددا آمده ام روتیشن بیمارستانی خارج از بیمارستان اصلی محل تحصیلم و خب باتوجه به اینکه اینجا رزیدنت سال بالا ندارم شرایطم از نظر روحی استیبل است و سبک تر بودن کارها امکان درس خواندن بیشتر را دم امتحان ارتقا فراهم کرده...

کمابیش عمل جراحی انجام میدهم اما نه در حدی که احساس خوبی داشته باشم...گهگاه فکر میکنم اعتماد به نفسم تحت تاثیر تعداد کمتر عملهایی که نسبت به بیمارستانهای دیگر انجام میدهیم قرار گرفته...بیمارستانی که من انتخاب کرده ام شرایط پیچیده تری دارد و کانسپت اساتید بر عمل کمتر اما اصولی تر است و خب من به شخصه با بوی خون زنده ام انگار و دلم عمل های مستقل بیشتری میخواهد...

یک ماه مانده به امتحان ارتقا...امتحانی که در بیمارستان ما اهمیتی به مراتب بیشتر از سایر بیمارستان ها دارد و عملا حاشیه امن هر رزیدنت تا حد زیادی وابسته به نمره این امتحان است.سال قبل من بالاترین نمره شدم و امسال باتوجه به اینکه امتحان پره ارتقا باب میلم نبود راهی جز نمره عالی آوردن ندارم و این مضطربم میکند...

در این برهه ی به هم ریخته ی جهان اطرافم و غمی که با هر بار سر زدن به سوشال مدیا و دیدن عزاداری هم وطنان داغدار یا حتی دیدن قیمت خوراکی های فروشگاه و هر روز فروتر رفتن نسبت به روز قبل به قلبم وارد میشود را با تمرکز روی کارم جبران میکنم...انگار کن کار کردن برایم مثل فرار کردن از واقعیت های زندگی شده...

راستی ورزش میکنم و اگر اراده ام سر جایش بماند تصمیم گرفته ام به سالم خوری و با اینکه وزنم در محدوده نرمال است،هدفم عضله سازی و قوی تر کردن دستهایم برای عمل های جراحی سنگین تر است...

داشتم فکر میکردم سال دو هم رو به اتمام است...سال پر ماجرایی برای من بود و از اینکه مهرماه سال سه خواهم شد هیجان زده و در عین حال متعجب و حتی وحشت زده میشوم...کشیک ارشدی،قرار گرفتن در پوزیشن تصمیم گیری،تربیت رزیدنت سال پایین و ...و...و...پسر عمر آدم زیادی زود نمیگذرد؟همین دیروز نبود که هی سر انتخاب این رشته شل کن و سفت کن داشتم و میترسیدم؟که روزی فلان ساعت با عشق برای امتحان دستیاری درس میخواندم؟یا از بدبختی های کشیک های سال یکی و شبانه روز بیمارستان بودن مینالیدم؟...

علی الحساب که خوشحالم از گذرش و از اینکه حالا در جایی قرار گرفته ام که وقت دو روز در هفته باشگاه رفتن و آشپزی کردن و درس خواندن و معاشرت کردن دارم راضی ام ‌‌و‌ شاکر...و البته امیدوار به روزهای بهتر...روزهای شادی جمعی...شکرگزاری همگانی...روزی که مرد و زن وسط خیابان ردیفی برقصیم از پایان بی خردی...از اتمام فرمان روایی جهل...

۱۴ خرداد ۰۱ ، ۱۴:۳۵
life around me

این یکی دو هفته از استرس امتحان پره ارتقا فلج شده بودم و درس نخواندم.امتحان رضایت بخش نبود اما برای اولین بار در جمع بزرگی از بزرگ ترین آدم های رشته ام مقاله ارائه دادم و سخت گیرترین استادم تحسینم کرد.مثل همیشه در کنار هر تلخی دلیلی برای خوشحالی پیدا کردم...

این چند هفته نقطه عطفی در زندگی ام بود...فکر میکنم فیلد فوق تخصصی مورد علاقه ام را پیدا کرده ام و از هر لحظه عمل های جراحی اش لذت میبرم و تمام تلاشم را میکنم نظر استاد را جلب کنم ...دست گذاشته ام روی سنگین ترین فیلد و به مازوخیسم خودم ایمان پیدا کرده ام...

هزارتا کار انجام نداده دارم اما دیروز رفتم نمایشگاه کتاب و طبق پیشبینی قبلی ام جوگیر شدم و کلی کتاب خریدم...احتمالا کتابدونی را دوباره راه بیندازم...دل خودم برایش تنگ شده...

ته این حرف های بی هدفِ از هر وَری میرسم به اینجا که از محیط بیمارستان و آدم های خودشیفته اش خسته ام...دلم معاشرت با آدم هایی هایی را میخواهد که هیچ از این چهاردیواری سیاه خبر ندارند...از اتفاقاتش و دردسرها و نامردی آدم هایش...

۳۱ ارديبهشت ۰۱ ، ۰۵:۴۸
life around me

دفاع پروپوزال؟

Done!

حالا با خیال راحت نشسته ام روی صندلی سالن کنفرانس و دوست دارم به مقاله هایی که ارائه میشوند گوش ندهم...اخیرا عمل های جذابی انجام دادم و بابت هرکدام از خوشی تا صبح پلک نزدم...دیروز که وسط سالن اتاق عمل دنبال کارهای مریض ها میدویدم و از بحث با رزیدنت بیهوشی سر تاخیر در بیهوش کردن مریض عصبانی بودم استادم یقه ام را چسبید،نشاندم روی تخت گوشه سالن و نصیحتم کرد...مثل هزاربار قبل...گفت تا کی میخوای دنبال عمل تروما باشی؟تا کی میخوای گرافی شکستگی ساقی که عمل کردی را برام بفرستی و ذوق کنی؟چرا گوش نمیکنی؟چرا بزرگ فکر نمیکنی؟چرا به ده سال بعد فکر نمیکنی؟چرا فیلدت را انتخاب نمیکنی؟گفت از اساتید اینجا بزرگتر کجا میخواهی پیدا کنی که هرچه بلد باشن را سخاوتمندانه در اختیارت بذارن؟

گفت فیلدت را انتخاب کن دختر چموش(!)و از همین الان اسپشیالیزه کار کن...به حرفش فکر میکنم...زیاد...از این به بعد در کنار هزار دغدغه دیگر یک دغدغه جدید هم پیدا کرده ام...

 

پ.ن یک:پارگی روتاتورکاف عمل کردم...انجام این عمل در بیمارستان ما روتین رزیدنت های سال سه هست و اینکه استاد به من برای انجامش اعتماد کرد سال سه ها را عصبانی کرده.

پ.ن:بعد از عید و رفتن سال چهارها و چیف شدن سال سه ها جو به هم ریخته...عملا هر روز تا دیروقت بیمارستانیم و آف شدن با معنای قبلیش اصلا تعریف نشده و خب باعث شده وقت درس خواندن نداشته باشیم.

پ.ن:کامنت های پست قبلی زیاد شد و فعلا وقت رسیدگی نداشتم...به زودی جواب میدم.

۰۱ ارديبهشت ۰۱ ، ۰۷:۴۸
life around me

با تمام قوا در حال درس خواندنم و از این کار لذت میبرم...ارتوپدی شده تمام زندگیم و تک تک جزئیات مرتبط با این رشته هیجان زده ام میکنه...مثل حیوانی وحشی که به دنبال خون بو میکشه،دنبال عمل تروما بو میکشم که عمل کنم...

کشیک ۴۸ساعته بودم و فردا سایت درمانگاهم.روزهای طاقت فرسای کاری کم کم تمام میشن و زندگی وارد مرحله جدیدی میشه که بهمون فرصت دیدن روز بیرون بیمارستان را میده...که بعد از ظهر لش کنم روی مبل خانه قشنگم و چرتی بزنم...حالا زیاد غذا میخورم و وزن اضافه میکنم...اما خب یک چیزی انگار در من مرده...لابد یک چیزی مُرده که امروز تو کانالم نوشتم:

«یه چیزی که اخیرا در مورد خودم متوجه شدم سردی و بی تفاوتیم نسبت به آدم های اطرافمه و بی میلی به نزدیک شدن به آدم ها و دوری از دست های دوستی هست که به سمتم میاد ...طوری که دیگه نمیتونم با آدم ها رابطه عمیق یا همدلی داشته باشم...چشم انتظار شروع هیچ رابطه دوستی نیستم و از آدم ها هیچ توقعی ندارم...این چیزیه که بابتش خوشحال نیستم...حتی پارسال با اونهمه بدبختی من کلی رابطه صمیمی تر تو محیط بیمارستان داشتم مثلا با اینترن های ارتوپدی یا پرسنل ولی امسال خیلی ساکت میرم اورژانس،کارم رو انجام میدم و ساکت برمیگردم پاویون...نه صحبتی،نه هیچی...حتی صحبت کردنم که همیشه با آدمها از سر شوق و دلگرمی و با احوال پرسی های پر انرژی بود جای خودش رو داده یه یک سلام کمرنگ با صورت ماسکه و همین...این تغییرات منو میترسونه...»

 

۱۴ نظر ۱۹ فروردين ۰۱ ، ۱۸:۴۳
life around me

چون موضوعی نداشتم تا به بهانه اش این تاریخ رو ثبت کنم،پای قورمه سبزی مامان پزی که بعد چندماه خوردم را میکشم وسط چون تَنگش سالاد شیرازی و دوغ محلی داشت با نعناع!

۰۱ فروردين ۰۱ ، ۱۳:۰۸
life around me

خانه و زندگی مان دم عیدی بمب خورده و رفته هوا از گچ کاری بی وقت و پیدا نشدن نقاش و صداهای عجیب و غریبی که از نصب کردن پارکت های آشپزخانه می آید...مادرم بی وقفه شیرینی های نه چندان مطبوعی میپزد که من با خوردن شان چهره ام را از شگفتی باز میکنم که عجب شیرینی خوشمزه ای پسر!

دومین کتاب امسالم را میخوانم و بیشتر از کتاب قبلی دوستش دارم.سریع پیش می‌روم و امید دارم سال آینده کتاب های بیشتری بخوانم...لاک سورمه ای زده ام و بی خیال نوبت ناخن کارم شده ام...امسال سفره نچیدیم...پارسال هم...سال تحویل را کنار برادرم خواهیم بود که خیلی دلتنگش هستیم...که اگر بود،به زودی تولدش را جشن میگرفتیم...جمع بندی از سالی که‌ گذشت ندارم که همه اش سختی های پخش و پلا و نامنظم بود...راه روهای تنگ و تاریک ساختمان و پُک های عمیق به سیگارهای دهنی و تُندی الکل هایی که معده را میسوزاندند...سال تنهایی بود...سالی که دیوانه شدم...سال افسار پاره کردن از خستگی...درگیری...اعصاب خوردی...

۲۹ اسفند ۰۰ ، ۱۰:۰۰
life around me

با اینکه کار و اتاق عمل زود تمام شده بود مانده بودم بیمارستان تا فایل کمیته مورتالیتی بیمارم را آماده کنم و شرّش از سرم کَنده شود.عصر آمدم خانه...خانه...وقتی بی حوصله ام تاریک و سرد به نظرم می‌رسد...با سادات گپ طولانی داشتم و از هر لحظه اش لذت بردم...دیروقت تر میشد و من مشغول تمیز کردن آشپزخانه و شستن ظرف ها و جمع کردن چمدانم بودم که صاحبخانه زنگ زد...آجیل و شکلات آورده بود و چهارشنبه سوری را تبریک میگفت...تشکر کردم و خواستم در را ببندم که گفت «آتیش روشن کردیم خانم دکتر،شما هم بیا دور هم باشیم»...با اینکه قبل ترش دوستم زنگ زده بود بیاید دنبالم و من جواب تلفنش را نداده بودم اما دعوت زن را پذیرفتم،شال و کلاه کردم و از روی آتش پریدم...هفت بار...گفتم زردی من از تو،سرخی تو از من...آدمها میرقصیدند و من با تعجب نگاه میکردم...در دنیای رقت انگیز من از آخرین رقص و آخرین خنده هزار سال میگذرد...

۲۵ اسفند ۰۰ ، ۱۵:۴۲
life around me

روانم بی نهایت تروماتیزه شده از این جوّ و محیط و استرس...گاها به حدی احساس ناتوانی میکنم که در مقابل سوالات بیمارانم فقط نگاه میکنم بی هیچ صدایی که بتوانم از دهانم بیرون بفرستم...سر شلوغی داریم مثل همیشه و تا دیروقت اتاق عمل میمانیم و انقدری بیمار هستیم که اگر اتاق عمل زودتر تمام شد،به یک بهانه ای لِوِل به لِوِل به یکدیگر کشیک اضافه میزنیم و خبری از زود آف شدن نیست...من؟تروماتیزه ام...من هم به اندازه ی خودم روی روان رزیدنت های سال پایینم تاثیر منفی دارم...یک سیکل معیوب راه انداخته ایم به اذیت کردن یکدیگر...

دیروز از صبح اتاق عمل بودم و سرپا و فقط ظهر یک ربع ساعت برای ناهار و توالت آف شدم.تمام مدت سر عمل بودم...دیشب ۱۲شب رسیدم خانه،دوش گرفتم و املت بی تخم مرغ(!)درست کردم و فرو‌ دادم و خوابیدم و امروز ۴:۳۰صبح بیدار شدم و کشیکم..،هفته ها به این منوال میگذرد..ایده ای ندارم که شرایط سال آینده ام به چه شکل خواهد بود اما این روزها فقط خستگی داریم و اعصاب خوردی و درگیری ...

۱۶ اسفند ۰۰ ، ۰۷:۰۷
life around me

                   

 

کووید دوباره بالا گرفته و اتاق عمل ما را خلوت کرده.نتیجه اینکه زودتر از بیمارستان آف میشویم و زمان آزاد بیشتری داریم.چند روز قبل دوستم حرفی زده بود که فکرم را درگیر کرد.گفت من متوجه شدم تو تا زنده هستی با این شغلی که انتخاب کردی درگیری و همیشه درس و کار زیادی خواهی داشت و گذشتن از باقی علایقت برای شغل و درس موقتی نیست پس باید با این طرز زندگی خودت را وفق بدهی و به کارهایی که دوست داری برسی...حرف منطقی بود...روز رویایی که بخوام هرکاری انجام بدهم هرگز نخواهد رسید...نتیجه اینکه دیروز بعد از اتمام اتاق عمل پیاده راه افتادم و تا خود انقلاب را پیاده روی کردم...مسیر زیادی بود اما کیف زیادی بردم...هوا سرد بود و من لای پالتوی گرمم گوله میشدم و موزیک گوش میکردم...

انقلاب...خیابانی که عاشقانه دوستش دارم...همیشه زنده است با دستفروش های جذابش که میتوانم ساعت ها به آنها خیره باشم و خسته نشوم...دیروز وسط کتابفروشی های هیجان انگیز میگشتم و دلم میخواست از هر کتابی که میبینم یکی بزنم زیر بغل...مثل همیشه برای خرید کتاب مشخصی رفته بودم اما کتابی را که حسم گفته بود خریدم...

به عادت همیشه ام صفحه ی اولش چند خطی نوشتم:

گلسا

بهمن هزار و چهارصد

تهران

سال دوم رزیدنتی

یک سال بعد از روزی که برادرم را برای همیشه از دست دادم.

۲۹ بهمن ۰۰ ، ۱۵:۴۴
life around me

کله ی کچلم را رنگ گذاشته ام و احساس قشنگ بودن میکنم...یعنی راستش ظهر خسته از بیمارستان برگشتم و به قصد اینکه بعد از بیدار شدن درس بخوانم خوابیدم...از خواب که بیدار شدم خوره ی رنگ مو افتاد به جانم و نیم ساعت بعدش روی صندلی آرایشگاهی نشسته بودم که حتی یکی از نمونه کارهایش را از نزدیک ندیده بودم...کلا دختر کله خری هستم...همیشه ی خدا تکانشی عمل میکنم و خب از موارد گندکاری های سابقم که بگذریم این بار نتیجه باب میلم شد...

تعطیلات عید در راه است...دلم میخواهد از برنامه ریزی برای سفر بنویسم اما میترسم...سال گذشته هم این حوالی توی سرم رویا میبافتم که آن روز نحس رسید و آغوشم برای همیشه خالی از بوی تن جوان برادرم شد...امسال را میسپارم دست خود سبیلویش که در همه ی بزنگاه های زندگی دستم را گرفته و من را هربار شرمنده ی خودش کرده...

زندگی روی دور تند است...امروز پروپوزالم را فرستادم دانشکده تا نوبت دفاع بگیرم...با گروه مرگ پایان نامه برداشته ام و روز اول اتند بی اعصابش در جواب اینکه گفته بودم قصد برداشتن پایان نامه ام با گروه شان را دارم گفته بود"خوشم اومد،ت*م شو داری که اومدی سمت فیلد ما" و من خندیده بودم...به ادبیات ارتوپدی عادت کرده ام...به رفتارها و صحبت هایی که خاص این فیلد است...به این سبک زندگی عادت میکنم کم کم...به حرف استادم فکر میکنم که گفته بود تو تمام کرایتریای اینکه سه سال بعد اینجا هیئت علمی باشی را داری و من وسط عصبانیت گفته بودم "اگه کلاهمم بیفته این سمت برنمیگردم برش دارم" ولی خب شنا که غریبه نیستید، حرف وسوسه کننده ای بود...

یک هفته ایست که وقت کتابخانه رفتن دارم...حالا که کووید دوباره اتاق عمل مان را خلوت‌کرده...تصمیمم تکرار رکورد سال قبل است...اینکه بازهم بالاترین نمره ارتقا بین level خودم در تمام دانشگاه شوم...برای ادامه ی این زیست ت*می به انگیزه احتیاج دارم و انگیزه ام از دیروز تا امتحان ارتقا این خواهد بود...

۲۵ بهمن ۰۰ ، ۱۵:۳۹
life around me

دوست داشتم بعد هزار سال اینجا را باز کنم و از زندگی بنویسم.از گلهایی که دم صبح آب اسپری کردم روی برگ های تازه شان و نان تازه ای که بعد از آن خریده ام.در مورد املتی که برای صبحانه بار گذاشته ام و همزمان با خوردنش در مورد همکاران محیط کارم غیبت میکنم...در مورد موزیکی که شبها پس زمینه خانه گرمم است...

اما خب همه ی جزئیات زندگی باب دل وامانده ما که پیش نمیرود...زندگی ام ملغمه ایست از کار و کار و کار و بی خوابی و بی خوابی و بی خوابی و درس های تلنبار شده و پروپوزالی که پنجاه هزارتا ایراد از آن گرفته شده.وسط این ملغمه مریض کد ترومایی داشتیم که وسط کشیک من بی نوا اکسپایر شد و داستان های بعدش...

زندگی ام وسط زنگ های وقت و بی وقت بیماران بی ملاحظه و هدیه ای که بیمار عزیزم از زاهدان برایم فرستاد و دو ستاره ی طلایی روی جفت شانه هایم نشاند خلاصه شده...بیماری که گفت من توی فلان بازارچه،غرفه هشتم میوه میفروشم و گفت هرکاری از دستش بر بیاید برایم انجام میدهد و من با خنده تشکر کردم...یا مریضی که داد زد و داد زدم...که بی احترامی کرد و با غیض رفتم...زندگی ام غرق شده وسط کرونایی که اوج می‌گیرد و بستری شدن مریض های ما را سخت میکند و دوندگی ما برای جور کردن تخت خالی را ده برابر میکند...

اما خب کم و بیش عمل میکنیم و جان دوباره میگیریم...عمل مستقل برای من مدیتیشن است...راه جان در بردن...

راستش انقدر غرقم وسط کار که وقت فکر کردن به هیچ چیز را ندارم...فقط دست و پا میزنم خفه نشوم...

۱۴ بهمن ۰۰ ، ۰۹:۳۹
life around me

دو هفته ی گذشته آفتاب به پوستم نخورد...دو هفته تمام بیمارستان بودم و جمعا ۴-۵شب آمدم خانه حمام کرده نکرده خوابیدم و سپیده ی سحر نزده برگشتم بیمارستان...رزیدنتی سال دو کابوسی بود که پرتش کردند توی دامن مان...حالا مسئولیت های سال بالا بودن به دوندگی های سال پایین بودن اضافه شده و منیج کردن این حجم از کار و بدبختی از توان مان خارج شده...حالا باید درس خواند و کنفرانس داد...حالا اساتید موقع درس پرسیدن دسته جمعی گوشه ی رینگ مشت بارانت می‌کنند...حالا همه چیز جدی شده و باید از عمل جراحی که انجام دادی با دلایل علمی دفاع کنی و جواب پس بدهی...

امروز را زودتر آف شدم برای آماده کردن کنفرانسی که ناجوانمردانه توی پاچه ام فرو‌کردند...از بیمارستان که زدم بیرون نارنجی دیدم ‌و‌ زرد...خزیدم توی فروشگاه و از سبزی خوردن گرفته تا گلدان گل پتوس و تنگ بلوری خرید‌ کردم و به بدبختی زدم شان زیر بغل و تا دم خانه کشان کشان آمدم...خانه ...این مهربان عزیزم که چه دلتنگش هستم و صد حیف که اجازه ی پیشش ماندن را ندارم...

امروز را خانه ماندم و درس خواندم و پاورپوینت درست کردم و هر نیم ساعت گلدان ها را آبپاشی کردم و ظرف و لباس شستم و با خودم فکر کردم که چقدر زن خانه بودن شغل کم دردسری ست...

۱۸ آذر ۰۰ ، ۲۲:۱۰
life around me

          

به طرز ناجوانمردانه ای سرماخورده ام...سادات و تمام انسان های زنده ی جهان هستی اصرار دارند که کروناست اما خب من فرق کرونا و سرماخوردگی را بعد از دوسال شنا کردن وسط دریای ویروسش و یک بار ابتلای به آن میفهمم...

هوای تهران اگر از قسمت آلودگی اش بگذریم عجیب دلچسب و مناسب پیاده روی شده و ته رنگ زرد و نارنجی که پاشیده توی فضا هم مزید برعلت است...یک روز را به زور دعوا مرخصی گرفته ام و تازه معنی هوای پاییز را  میفهمم...قبل از آن فقط دویدن تا بیمارستان وسط تاریکی قبل از طلوع و حبس شدن توی چهاردیواری تاریک و بعد برگشتن به خانه بعد از دو روز وسط تاریکی شب بود...خیلی خسته ام...بیشتر از هرچیز خستگی روحی ناشی از زندگی نکردن...ناشی از فقط کار و کار و کار...دلم میخواست هفته ای دو سه ساعت برای خودم بود...برای کتابی خواندن,فیلمی دیدن و یا حتی بافتنی بافتن و اصلا نه,چند قدمی راه رفتن و یا مثلا روی مبل دراز کشیدن و سقف را تماشا کردن...

علی الحساب هیچ کدام اینها نیست اما پسرک اینجاست و از من مراقبت میکند...برایم گلدان های بیشتر آورده و با اصرار سادات قورمه سبزی بار گذاشته که عطرش تمام خانه را پر کرده...بااینکه گرمای خانه برایش زیادی است اما بخاطر من شعله بخاری را بیشتر میکند و آشپزخانه ام را برق می اندازد و برای پیدا کردن ریسه لامپ برای تزیین کتابخانه ام کلی راه را پیاده می رود...

دیروز رزیدنت سال پایینم پیام داده خانم دکتر انشالله زودتر خوب شوی...تشکر کردم و خوشحالم انقدر آدم بدی نبودم که برای آرزوی مرگ کند...

فین فینم را بالا میکشم و به پروپوزالی که انقدر پشت گوشش انداختم تا بالاخره استاد گوشم را پیچاند فکر میکنم و اینکه هرچه زودتر تکمیلش کنم بلکه دست از سر کچلم(چون واقعا کچل هستم) بردارد...دلم به جای پروپوزال نوشتن درس خواندن میخواهد...اینکه نسبت به رشته ام کانسپت داشته باشم...نظر بدهم و رویم حساب کنند...هوف پسر بیست و چهار ساعت شبانه روز برای کارهایی که لازم است انجام بدهم خیلی کم است...و خب حداقل تا دو سال آینده برنامه همین است و همین...پس گود لاک گلی خانم که آش دستپخت خودت است!

۲۱ آبان ۰۰ ، ۱۱:۵۶
life around me

صبح به غایت زیبایی را شروع کرده ام که کشیک روز جمعه را میشورد میبرد...اصلا راستش را بخواهی کشیک های جمعه را دوست دارم از این جهت که مورنینگ کله سحری در کار نیست و ساعت هفت صبح با آرامش از خواب بیدار میشوم،آرایشی میکنم و با خیال راحت تا بیمارستان شلنگ تخته می اندازم...چشمهام که باز شد صدای شر شر باران بود...و خیابانی که انگار ته رنگ زرد و نارنجی خورده باشد...کلاه بارانی ام را کشیده بودم بالا و به آدم هایی فکر میکردم که در این لحظه لای پتوی گرمی قیلوله می‌کنند و یک ساعت بعد لیوان چای به دست پشت پنجره می ایستند و پاییز را تنفس می‌کنند....من اما سهم کوچکم از صبح زیبای پاییزی را برداشته بودم و شاکر و راضی به سمت بیمارستان و تنش و کشیک و بددهنی حرکت میکردم...به سمت جایی که دوستش دارم و دوستش ندارم...

۱۴ آبان ۰۰ ، ۰۸:۱۲
life around me

سال دو‌‌ شدیم...جمله کوتاه بود و کمرشکن...دوست ندارم بنویسم فلان و بهمان بر ما گذشت ،نه اینکه فلان و بهمان نگذشته باشه که گذشته،صرفا از این جهت که از حوصله ام خارجه...فعلا دوست دارم به این امیدوارم باشم که سال یک ها زودتر راه بیفتند و مسئولیت ها زودتر به Level بعدی منتقل شوند بلکه ما درسی بخوانیم و استراحتی کنیم...

 

پست کشیکم...نشسته ام روی چهارپایه اتاق ۲ و اساتید درحال عمل تعویض مفصل هستند...دریل روی استخوان خرت خرت میکند و من بدخواب میشوم...در این لحظه دلتنگ خانه ی کوچکم هستم...دلتنگ شلوارک راحتی پوشیدن و با صدای پادکست آشپزی کردن و قهوه خوردن...چقدر از این زندگی دورم...چقدر زندگی سختی را انتخاب کرده ام اما تمام سختی اش با یک عمل دیستال رادیوس یا کونچر تیبیا دود میشود و هوا میرود...شده پست کشیک،تن آش و لاش خودم را نیمه شب کشانده باشم وسط خیابان و باز خندیده باشم که دلم از عملی که انجام داده ام خنک است و هیچ غول خستگی نمیتوانسته زمینم بزند...

صدایم می‌کنند...باید مریض بعدی را بگیرم اتاق یک و به رزیدنت بیهوشی معرفی کنم...باید بدوم...مثل همیشه...

۰۵ آبان ۰۰ ، ۱۰:۱۰
life around me

امروز کشیکم،دیروز هم کشیک تک نفره بودم،پریروز پست کشیک ساعت یازده شب آف شدم‌ و روز قبلش کشیک بودم...این سیر عجیب و غریب را میشود تا بیست و سه روز قبل ؛ و شروع مهرماه ادامه داد...نشسته ام کف انباری اتاق عمل_محل خواب های دزدکی رزیدنت های ارتو_و چُرت میزنم...رزیدنت های سال بالای کشیک رفته اند سر عمل پلاتو و من آبسه ی پای دیابتی را بردم اتاق بغلی،کارم تمام شد و ولو شده ام کف انباری سبزی که حتی خواب های کوتاه زمستانی روی کف سرد استخوان سوزش هم به دل آدم میچسبد...

رزیدنتی کم کم با آمدن سال یکی های جدید به دوران جذابی می‌رسد...یعنی بالاخره ما هم وقت نشستن توی کشیک پیدا میکنیم؟وقت درس خواندن و کانسپت پیدا کردن؟

هوووف...زندگی سختی را انتخاب کرده ام پسر...زندگی که دیدن روز بیرون بیمارستان را برایمان رویا کرده...زندگی که شیرینی خواب های ده دقیقه ای وسط روز را هزار برابر کرده...

از این کف سبزی که رویش لش کرده ام دلم برای خانه و مادرم تنگ است...برای اتاقی که حالا هیچ شباهتی به خانه  چندسال قبلم که با وسواس تمام حتی برگ های گلدان هایش را تمیز میکردم ندارد...برای برادری که دیگر نیست و من حتی وقت دلتنگ شدن برایش ندارم...برای حفره ای که توی قلبم با رفتنش برای همیشه ایجاد شد...

۲۳ مهر ۰۰ ، ۱۱:۴۵
life around me

خسته و گرسنه دراز کشیدم توی سیاهی تخت خواب...تلفنم زنگ خورد...پرسید بیام دنبالت بریم غروب خورشید رو تماشا کنیم؟...غلتیدم و گفتم خیلی خسته ام...اما میام...نیم ساعت بعد تو ارتفاع،چیپس های فلفلی را با ماست موسیر میخوردیم و محو زیبایی غروب بودیم...ماه شب چهارده بعد از غروب خورشید ظاهر شد و الله الله از این همه زیبایی...گفتم شنیدی میگن دیوانه ها اگه به ماه نگاه کنن دیوانه تر میشن؟

و توی دلم گفتم چقدر خوبه که هستی...که غروب خورشید رو نشونم میدی و برای دیدن ماه شب چهارده اینهمه ترافیک رو طاقت میاری...گفتم چقدر خوبه که دیوانه ای...که دیوانه ام...

۲۹ شهریور ۰۰ ، ۲۱:۴۲
life around me

برای عمل جراحی کودکی که به سن قانونی نرسیده اجازه ی مادر قابل قبول نیست و ما باید برای موارد تک والد یا مواردی که پدر به خودش زحمت امدن به بیمارستان و رضایت عمل دادن نمیده روی کاغذ بنویسیم رضایت مادر قابل قبول است تا پرونده تشکیل شود...و البته که در اسلام زن بزرگ است و دارای احترام!!

۲۳ شهریور ۰۰ ، ۲۰:۴۴
life around me

کم کم استارت کارهای پایان نامه را با استاد میزنیم و با خودم فکر میکنم پسر این عمر لعنتی چقدر ناجوانمردانه میگذرد...بی هیچ برداشت و حاصلی حداقل از نظر من...

بطالت کلمه ی مناسبی برای این روزهای زندگی ام است...دو ماه روتیشن راحت داشتم که میشد هزار و یک کاری را انجام دهم که دوباره با برگشت به بیمارستان قبلی تبدیل به رویا میشوند اما تنها کاری که انجام دادم گردش بود و کمی درس خواندن و زیاد_خیلی زیاد_بالا و پایین کردن اینستاگرام...ولی راستش زیاد یاد گرفتم...از استاد عزیزی که تا همیشه ارادتمند روح بزرگش خواهم ماند...

ایستاده ام دم یکی از بیمارستانهای  خصوصی لوکس پایتخت که نگهبان های فُکُل کراواتی دارد و منتظرم استاد پایان نامه ام برسد و برای عملی آماده شویم که موضوع پایان نامه ام است...استاد هرشب بلااستثنا پیام داده دختر پنجشنبه دیر نکنی و من هرشب جواب داده ام چشم...راستش دلم،این دل لامصب خیال پردازم به آینده خوش است همچنان...طفلی...

۰۴ شهریور ۰۰ ، ۰۹:۵۷
life around me

بالاخره فرایند درست کردن اُلویه تمام شد و ظرف های غذا را گذاشتم یخچال،فلاسک‌ و وسایل مورد نیاز را جدا کردم و‌ظرف های داخل سینک را شستم و با کمردرد نشستم روی تخت...امروز آنکال بودم و هی بخاطر مریض های چرت مجبور شدم خداتومن پول را بریزم توی جیب اسنپ و بروم بیمارستان و برگردم...در این مواقع از تمام آدمهایی که تصادف میکنند یا زمین میخورند متنفر میشوم،حالا شما بیا و بگو طرف که بی تقصیر است اما بخش بی منطق مغزم دوست دارد متنفر باشد و من به حال خودش رهایش میکنم...

فردا را قرار است در دل طبیعت شب کنیم...دور از شلوغی کثیف تهران که زنده ماندن بین سیاهی دودها و صدای کر کننده ی بوق ها و ویروسی که توی دهان مان شیرجه میرود هر روز سخت تر میشود ...ناهار را من میبرم و صبحانه را بچه ها و هله هوله را هر که هرچه داشت...

هله هوله...این روزها زیاد خرید میکنم...به ازای هر درد و غم جدید یک صفر از حساب بانکی ام میکشم بیرون...طالبان هزاره های بی گناه را قتل عام میکند و من توی سبد خریدم چندتا چیپس نمکی اضافه میکنم...واکسن نمیخرند و آدمها می میرند و من از نگرانی سلامت خانواده ای که برایم مانده نان جو میخرم و توی یخچال ذخیره میکنم...زورم به سر بالا کشیدن اجاره خانه ها نمیرسد،هندوانه ی بزرگتری را سوا میکنم...کابینت ها و‌یخچالم پر شده از خوراکی هایی که اگر الان شروع کنم به خوردن شان،بعد از اتمام جنگی که انتظارش را میکشیم تمام می شوند...گاهی فکر میکنم ذخیره خوراکی خانه من از جیره ذخیره شده در سوله های این کشور بیشتر است...این کشور عزیزِ فقیرِ تیپا خورده ی رویا مُرده ی تنها و ولنگار رها شده ی طفلکی ام... 

این روزها بیشتر از قبل این شعر «گروس عبدالملکیان» را با خودم زمزمه میکنم:

"شب است

و چهره ام

بیشتر به جنگ رفته است تا به مادرم

شب است

و آنکه تاریکی را با هزار میخ

به آسمان کوبیده

انتقام چه چیز را از ما می گیرد؟"

 

۲۲ مرداد ۰۰ ، ۰۰:۳۰
life around me

اینکه صبح بدون گذاشتن آلارم گوشی،هرساعتی که ماتحت فراخت عشقش کشید از خواب بیدار شوی و به این فکر کنی که روزت را با چه صبحانه ای شروع کرده و برای ناهار چه غذایی درست کنی که هیجان انگیزتر باشد در واقع تو تمام آپشن های خوشبختی را داری...

من امروز یک دختر خفن خوشبختم که خوشبختی ام با برنامه ی امشب و دیدن فیلم با یکی از اینترن هایی که حالا به دوستم تبدیل شده در فضای باز تکمیل میشود...

آقا خوشبختی نصیب همه

آزادی نصیب همه

ما که بخیل نیستیم!

۰۸ مرداد ۰۰ ، ۰۸:۲۳
life around me

دیشب تا دیروقت اتاق عمل بودیم و دوازده شب جلوی در خانه ام از اسنپ پیاده شدم و دوش نگرفته از خوب بیهوش شدم.آنهمه خستگی ارزشش را داشت وقتی جمعه ی آفی در انتظارت باشد که حق داشته باشی چشم های خسته ات را توی تخت خواب خودت و هرساعتی که دلت خواست باز کنی.بماند که همین یک روز آفی هم بالاخره سال بالایی پیدا شد که به بهانه ای مجبورم کند قدّ چند ساعت برگردم بیمارستان اما بازهم گله ای ندارم...که امروز را با املت شروع کردم و با میوه هایی که سر راهم خریدم و با دمپختکی که همین الان دارد روی اجاق گاز دم میکشد...

صبح بعد مدتها افتادم به جان خانه.جارو زدم و سابیدم و بعد نشستم روی مبل و با تحسین به اطراف نگاه کردم و هندوانه ی خنک خوردم و ته مانده ی بستنی که دو ماه قبل خریده بودم را...امروز را جایی نمیروم...امروز را خانه میمانم و پادکست گوش میکنم و برنامه ی درس خواندن میریزم و روپوش های بیمارستانم را اتو میزنم و روی گلدانهایم آب میپاشم...میخواهم یک امروز را مثل آدمیزاد زندگی کنم...

۰۱ مرداد ۰۰ ، ۱۴:۵۶
life around me