دقیقا پنج ماه گذشت از خانه نشینی من و درس خوندن برای امتحان بورد...چند روز دیگه برای بار هزارم امتحان میدم...هزارمین کنکور...هزارساله که روز پزشک رو بهم تبریک میگن و هیچکدوم از اون هزارسال در واقع پزشک نبودم...
به امید اینکه هزار و یکمین تبریک را در اون شرایطی که مدنظرم هست بگیرم...در اون شرایطی که میدونم برام بهتره...
برنامه ی فوتبال ۳۶۰ یک مصاحبه ی احتمالا مربوط به بازی های یورو پخش کرد که خیلی جالب بود...
فکر میکنم بازی دانمارک و آلمان بود،گزارشگر از دوتا پسربچه که لباس و کلاه گیسِ آرایش شده با پرچم دانمارک داشتن پرسید فکر میکنید کی میبره؟
گفت بخوام راستش رو بگم آلمان میبره،ولی به هرحال امید داشتن حق هر آدمیه...
پسره نهایتا ۹-۱۰ساله بود و حرفی زد که چند روزه ذهنم درگیرشه...
شاید هیچکس اصلا نفهمه این چندماه برای من چه تجربه ای بود و چطور گذشت اما خودم که میدونم...چندماه تنها زندگی کردن و درس خوندن...تنهایی درس خوندن و خراب شدن کولر،خراب شدن یخچال،پیدا کردن تعمیرکار،آشپزی،تمیزکاری،خرید،و هزارتا کار ریز و درشت یک زندگی....
خودم که میدونم بعد زدن دکمه ی ۱۲ ساعت کرنومتر،بری ناهار فردا رو درست کنی،طالبی های یخچال رو آب بگیری(!)،آشغالا رو ببری بذاری داخل کوچه،ظرفا رو بشوری،دوش بگیری،خریدایی که اسنپ آورده رو سر و سامون بدی و هزارتا استرس هم همزمان تو دلت باشه یعنی چی...
زندگی انگار مثل یک دایره میچرخه اما هر دور سخت تر...همون زندگی دوران کنکور،همون زندگی دوران درس خوندن برای دستیاری اما این بار تنها...بدون حضور سادات عزیزم که خوشمزه ترین غذاهای دنیا رو برام درست کنه و من تنها دغدغه ام درس خوندن باشه...
آخرین امتحان ارتقا/گواهینامه را دادم...من دیگه هیچوقت رزیدنت نخواهم بود.