پایان فروردین ماه چهارصد و یک
دفاع پروپوزال؟
Done!
حالا با خیال راحت نشسته ام روی صندلی سالن کنفرانس و دوست دارم به مقاله هایی که ارائه میشوند گوش ندهم...اخیرا عمل های جذابی انجام دادم و بابت هرکدام از خوشی تا صبح پلک نزدم...دیروز که وسط سالن اتاق عمل دنبال کارهای مریض ها میدویدم و از بحث با رزیدنت بیهوشی سر تاخیر در بیهوش کردن مریض عصبانی بودم استادم یقه ام را چسبید،نشاندم روی تخت گوشه سالن و نصیحتم کرد...مثل هزاربار قبل...گفت تا کی میخوای دنبال عمل تروما باشی؟تا کی میخوای گرافی شکستگی ساقی که عمل کردی را برام بفرستی و ذوق کنی؟چرا گوش نمیکنی؟چرا بزرگ فکر نمیکنی؟چرا به ده سال بعد فکر نمیکنی؟چرا فیلدت را انتخاب نمیکنی؟گفت از اساتید اینجا بزرگتر کجا میخواهی پیدا کنی که هرچه بلد باشن را سخاوتمندانه در اختیارت بذارن؟
گفت فیلدت را انتخاب کن دختر چموش(!)و از همین الان اسپشیالیزه کار کن...به حرفش فکر میکنم...زیاد...از این به بعد در کنار هزار دغدغه دیگر یک دغدغه جدید هم پیدا کرده ام...
پ.ن یک:پارگی روتاتورکاف عمل کردم...انجام این عمل در بیمارستان ما روتین رزیدنت های سال سه هست و اینکه استاد به من برای انجامش اعتماد کرد سال سه ها را عصبانی کرده.
پ.ن:بعد از عید و رفتن سال چهارها و چیف شدن سال سه ها جو به هم ریخته...عملا هر روز تا دیروقت بیمارستانیم و آف شدن با معنای قبلیش اصلا تعریف نشده و خب باعث شده وقت درس خواندن نداشته باشیم.
پ.ن:کامنت های پست قبلی زیاد شد و فعلا وقت رسیدگی نداشتم...به زودی جواب میدم.