شانزدهم اسفندماه هزار و چهارصد
روانم بی نهایت تروماتیزه شده از این جوّ و محیط و استرس...گاها به حدی احساس ناتوانی میکنم که در مقابل سوالات بیمارانم فقط نگاه میکنم بی هیچ صدایی که بتوانم از دهانم بیرون بفرستم...سر شلوغی داریم مثل همیشه و تا دیروقت اتاق عمل میمانیم و انقدری بیمار هستیم که اگر اتاق عمل زودتر تمام شد،به یک بهانه ای لِوِل به لِوِل به یکدیگر کشیک اضافه میزنیم و خبری از زود آف شدن نیست...من؟تروماتیزه ام...من هم به اندازه ی خودم روی روان رزیدنت های سال پایینم تاثیر منفی دارم...یک سیکل معیوب راه انداخته ایم به اذیت کردن یکدیگر...
دیروز از صبح اتاق عمل بودم و سرپا و فقط ظهر یک ربع ساعت برای ناهار و توالت آف شدم.تمام مدت سر عمل بودم...دیشب ۱۲شب رسیدم خانه،دوش گرفتم و املت بی تخم مرغ(!)درست کردم و فرو دادم و خوابیدم و امروز ۴:۳۰صبح بیدار شدم و کشیکم..،هفته ها به این منوال میگذرد..ایده ای ندارم که شرایط سال آینده ام به چه شکل خواهد بود اما این روزها فقط خستگی داریم و اعصاب خوردی و درگیری ...