با تمام قوا در حال درس خواندنم و از این کار لذت میبرم...ارتوپدی شده تمام زندگیم و تک تک جزئیات مرتبط با این رشته هیجان زده ام میکنه...مثل حیوانی وحشی که به دنبال خون بو میکشه،دنبال عمل تروما بو میکشم که عمل کنم...
کشیک ۴۸ساعته بودم و فردا سایت درمانگاهم.روزهای طاقت فرسای کاری کم کم تمام میشن و زندگی وارد مرحله جدیدی میشه که بهمون فرصت دیدن روز بیرون بیمارستان را میده...که بعد از ظهر لش کنم روی مبل خانه قشنگم و چرتی بزنم...حالا زیاد غذا میخورم و وزن اضافه میکنم...اما خب یک چیزی انگار در من مرده...لابد یک چیزی مُرده که امروز تو کانالم نوشتم:
«یه چیزی که اخیرا در مورد خودم متوجه شدم سردی و بی تفاوتیم نسبت به آدم های اطرافمه و بی میلی به نزدیک شدن به آدم ها و دوری از دست های دوستی هست که به سمتم میاد ...طوری که دیگه نمیتونم با آدم ها رابطه عمیق یا همدلی داشته باشم...چشم انتظار شروع هیچ رابطه دوستی نیستم و از آدم ها هیچ توقعی ندارم...این چیزیه که بابتش خوشحال نیستم...حتی پارسال با اونهمه بدبختی من کلی رابطه صمیمی تر تو محیط بیمارستان داشتم مثلا با اینترن های ارتوپدی یا پرسنل ولی امسال خیلی ساکت میرم اورژانس،کارم رو انجام میدم و ساکت برمیگردم پاویون...نه صحبتی،نه هیچی...حتی صحبت کردنم که همیشه با آدمها از سر شوق و دلگرمی و با احوال پرسی های پر انرژی بود جای خودش رو داده یه یک سلام کمرنگ با صورت ماسکه و همین...این تغییرات منو میترسونه...»