گذر ناجوانمردانه ی عمر...
مادر برگه ی معاینه ی پزشک را گذاشت روی میز و بچه ای که از پزشک پوشیده با دو لایه ماسک و شیلد و کلاه و گان میترسید را به سمتم هدایت کرد...فصل سنجش پیش دبستانی شروع شده گویا...
استتوسکوپ را گذاشته بودم روی کانون دریچه ی میترال و همزمان با سمع قلب دختربچه ای که لرزش بدنش را زیر دستم حس میکردم پرت شدم به بیست و اندی سال قبل،روزی که سینه سپر ایستاده بودم جلوی پزشک تا برگه ی سنجشم را امضا کند...دکتر پرسید پرسپولیسی هستی یا استقلالی و من بی مکث و با صدای رسا گفتم پرسپولیس قهرمانه...دکتر خندید و گفت ما به پرسپولیسی ها آمپول میزنیم!بگو درود بر استقلال تا بهت آمپول نزنم و من درحالی که از فکر آمپول وحشت زده بودم اما از قهرمان بودن پرسپولیس کوتاه نیامدم...
قلب دخترک میگفت لاب داب لاب داب لاب داب و من به گذر این همه سال فکر میکردم... این همه سالی که انگار به قدر چشم برهم زدنی گذشته...خدایا من کی انقدر بزرگ شدم؟